niedziela, 26 lutego 2017

Epilog




Weronika
Człowiek musi czasem się przełamać. Pokonać własne bariery. Kiedy kieruje nim prawdziwe uczucie, nie jest to wcale tak trudne. Wybaczyłam Andiemu i wcale tego nie żałuję. Później było już tylko lepiej. Z każdym dniem utwierdzał mnie w tym, jak bardzo mnie kocha.
Pewien czas po naszym pogodzeniu, w okrągłą rocznice naszego poznania, zabrał mnie na skocznie.
To samo miejsce, ta sama trybuna. Tyle, że nie była pusta. Stali tam nasi przyjaciele i najbliższa rodzina. Nie wiem do tej pory jakim cudem udało mu się ściągnąć tam Claudię i Julię. Przestałam już pytać. Od czasu kiedy mnie zaakceptowały, nie drążę tego tematu.
Tamtego dnia, oświadczył mi się.
To była najcudowniejsza chwila w moim życiu. Korekta: jedna z cudowniejszych Powiedziałam oczywiście ,,tak”. Cieszyłam się jak głupia, ze los wreszcie się do mnie uśmiechnął. Byłam szczęśliwa. Jestem szczęśliwa.
Rok temu wzięliśmy ślub.
To również był cudowny dzień. Lato. 12 lipca. Moje urodziny. Kościół przystrojony na biało. Ja w bieli. On w błyszczącym garniturze. Wyglądał bardzo przystojnie. Był przystojny.
Później wesele. Pełno skoczków, trenerów, przyjaciół i rodziny. Było cudownie.
Zamieszkaliśmy w Niemczech. Z początku nie chciałam na to przystać, ale kiedy Klemens oświadczył się swojej wybrance – ustąpiłam. Nie byłam już w Wiśle aż tak potrzebna.
Teraz miałam ,,pod bokiem” sporo skoczni.
I miałam jego.
Dostałam pracę w kadrze. Wszystko ułożyło się pięknie. Jak w bajce.
Boję się czasem, że coś może ją zniszczyć. Ale wierzę, że nasza miłość przetrwa wszystko. Jest teraz o wiele mocniejsza. Sporo przeszliśmy, ale dzięki temu wiemy, że możemy na sobie polegać.
Kocham go.
Obrałam w swoim życiu pewne cele. Były nimi marzenia. Uparcie dążyłam do ich spełnienia. Ktoś kiedyś mógłby mnie wyśmiać, jeśli powiedziałabym mu, czego pragnę. Dziś jednak, jestem pewna, że moje ambicje nie były głupie. Były moje. Były wartościowe.

Andreas
Każda sytuacja czegoś nas uczy. Nabywamy nowe doświadczenia, które są tak cenne w życiu każdego człowieka. Bóg postawił na mojej drodze Weronikę. Wybaczyła mi. Postąpiłem źle, a mimo to potrafiła mi wybaczyć. To, co zrobiła znaczy dla mnie ogromnie dużo. Wiem, że ona naprawdę mnie kocha. I wiem też, że nigdy więcej jej nie skrzywdzę. Zbyt dużo dla mnie znaczy. Już nigdy nie popełnię tego samego błędu. Obiecałem to sobie.
Ostatnie lata były najpiękniejszymi w całym moim życiu. Wszystko się ułożyło. Udało nam się. Jesteśmy razem. Jesteśmy szczęśliwi.
Kocham ją i wiem, że nic nie będzie w stanie zburzyć naszego uczucia.


Chłopak zabrał dziewczynę na długi spacer. Pokazywał okolicę, opowiadał historie ze swojego dzieciństwa związane z każdym z mijanych miejsc.
-A tutaj chciałem zabrać cię od czasu, kiedy po praz pierwszy przyjechałaś do Niemiec.
-Obiecany mosty? – zaczęła śmiać się dziewczyna – Dobrą masz pamięć.
-Dobrze widać stąd gwiazdy – powiedział i rozłożył na deskach koc.
-Sugerujesz, ze mam się tu obok ciebie położyć?
-Sugeruję – odpowiedział z szelmowskim uśmiechem skoczek.
Tkwili obok siebie żelaznym uścisku.
-Pamiętasz, jak dzień po naszym poznaniu przyszedłeś do mojego pokoju? – zapytała Weronika.
-Pamiętam. Zjedliśmy razem śniadanie, a potem sprawnie mnie wygoniłaś.
-Aleś ty zabawny. – dała mu kuksańca w bok – Powiedziałam ci wtedy, że napisałam do ciebie kiedyś list.
-A ja odpowiedziałem autografem z dedykacją. Dobre. Masz go nadal?
-Głupie pytanie. Oczywiście, że mam! Ale to nie wszystko.
-Robi się ciekawie – przerwał jej po raz kolejny Andi z szerokim uśmiechem.
-Przymkniesz się wreszcie? – odpowiedziała tym samym uśmiechem.
-Milczę jak grób.
-Napisałam też o tobie opowiadanie – wyznała z lekkim zawstydzeniem malującym się na twarzy.
Andreas mocniej ją do siebie przyciągnął i pocałował.
-O czym było? Tak dokładniej?
-Pamiętam tylko końcówkę.
-Jak brzmiała?
-,,I żyli długo i szczęśliwie”.

***
Moje kochane!
Nadeszła pora, żeby się rozstać. Wszystko ma swój początek i koniec. Tak samo jak nasza historia. Nie mówię moja, bo wiem, że gdyby nie wy i wasza obecność, nie dotrwałabym do końca.
To opowiadanie bardzo dużo dla mnie znaczy. Pewnie dlatego, że jest pierwsze. Ogromnie zależało mi na tym, żeby tu kogoś ściągnąć. Żeby ktoś przeczytał to, co napisałam i dał mi znać, czy mu się podoba. Naprawdę, dawało mi to ogromną, niepisaną satysfakcję. To opowiadanie było też mała lekcją pokory i cierpliwości. Ci, którzy są tu ze mną od początku, dobrze wiedzą, co mam na myśli. Musiałam nauczyć się przyjmować krytykę. Przyjmować to, że nie zawsze miałam wenę. Że nie zawsze wychodziło mi to, co chciałam. Musiałam się zmierzyć z cała tą ,,techniką”, bo uwierzcie mi na słowo, że dla osoby totalnie zielonej w tych tematach, była to trudna misja. Ale udało mi się. Dałam radę z tym wszystkim. Nie zawsze było łatwo, ale to chyba nie o to chodzi, prawda?
Sprawdziłam siebie sama w innej odsłonie, znanej tylko wam. I powiem szczerze, że całkiem ją polubiłam. Myślę sobie teraz, że tej Mnie, która to właśnie pisze, nie trzeba oddzielać od tej Mnie, która jest na co dzień. Dlaczego? Bo zrozumiałam, że pisanie jest dla mnie czymś naprawdę ważnym. Czymś więcej. I to nie dla nieznanej nikomu dreamer, ale dla, blisko, 15- letniej Marysi, którą jestem. Prawdę mówiąc, zastanawiam się, czy mój wiek was trochę zaskoczył. Podejrzewałyście? ;)
Dzięki temu blogowi poznałam też jedna, niesamowitą i kochaną duszyczkę. Mogę śmiało powiedzieć, że blogowa rodzinka, jest naprawdę super. Bo pomimo tego, że piszę z tylko ta jedna osobą, to mam uczucie jakiejś takiej więzi z każdą z was. No dobrze, ale jaką każdą? No więc teraz wymienię te osoby, których naprawdę nigdy nie chcę zapominać i z którymi spędziłam tutaj miłe chwile, zarówno czytając ich historie jak i odpowiadając na komentarze pod moją ;)
Lilka, Anette 15, Skokomaniaczka, Kolorowa Biel, misshottie, dominika b, Marzycielka Świata, Red Criminal, Szkarłatna Orchidea, Black Angel, Heartbreaker, drumczik**, Anahi Muller, Madziusa.
Każda z was u mnie była – jedna na dłużej, inna na krócej. Jedna od początku, a druga od ostatnich rozdziałów. Każda z was poświęciła swój czas, napisała coś. Podbudowała, a może czasem też dała kopa do działania.
Po prostu ze mną byłyście i za to WAM bardzo, bardzo mocno dziękuję :*
Co do tej historii, jak domyśliła się pewna osóbka, imienniczka naszej głównej bohaterki, jest ona moim jednym, wielkim marzeniem.
Może to się wydawać głupie, ale taka jest prawda. Zawsze chciałam być Weroniką. Ona była wyidealizowaną opcja osoby, którą chciałbym być. Myślcie sobie o to co tylko chcecie. Ja po prostu chciałam wam to powiedzieć.
Na koniec, mam mała prośbę do każdej osoby, która przeczytała choć jeden rozdział – odezwij się. Moim wielki marzeniem jest zebrać pod tym postem was wszystkie, które tu zawitałyście. Chcę się przekonać, ile was tu tak naprawdę było.
To niesamowite, ale notka ma prawie długość rozdziału XD Wybaczcie mi, proszę :*
Żegnam się z wami tutaj. Tylko tutaj. Bo z blogspota nie zamierzam znikać. Co to, to nie. Tak łatwo się mnie nie pozbędziecie. Mam w planach ruszyć na dobre z moim drugim, zaczętym już opowiadaniem. Już teraz, każdą z was na nie zapraszam:
Dziękuję jeszcze raz. Za wszystko. Proszę o komentarz, jeśli już tu jesteś.
Mojej wdzięczności, nie potrafię opisać słowami. Może nie miałam po dwadzieścia czy nawet więcej komentarzy pod każdym z rozdziałów, ale to, co miałam, wystarczyło mi w zupełności. To był dobry początek, a teraz pora iść dalej. Nowe wyzwania, nowe historie, nowe marzenia. Wszystko czeka. Nie bójcie się po to sięgać. Miejcie odwagę. Trzymam za was kciuki i obiecuję niebawem się znowu pojawić.
Buźka, wasza dreamer :*

14 komentarzy:

  1. TA KOŃCÓWKA *.* JEJKU, cudo.. dziękuje Ci naprawdę za to powiadanie <3 za całość, za każdy rozdział i włożone w niego serce! czekam z niecierpliwością na nowości! informuj mnie proszę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciesze sie,ze Ci sie podoba ;)
      I to ja dziekuje :*
      Juz teraz zapraszam na drugiego bloga. Niedlugo reaktywacja! :D

      Usuń
  2. Och, nie spodziewałam się tutaj innego zakończenia, skoro opowiadanie krążyło wokół marzeń. Musiało się skończyć dobrze.
    To fajne, że masz takie marzenie. Miło, że się tym z nami podzieliłaś i odważyłaś się przyznać do wszystkiego.
    Dobrze, że nie zamierzasz porzucić pisania. Warto ćwiczyć 🙂
    Twój wiek aż tak mnie nie zaskoczył,zwlaszcza po Twojej wrażliwej reakcji na krytykę 😉 I nie traktuj tego jako przytyk co do Ciebie.
    I nie martw się niewielką ilością komentarzy pod rozdziałami. Ja nie mam więcej. Czy ilość jest taka ważna? Chyba jakość ważniejsza 🙂
    Serdecznie pozdrawiam 😘

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie miałam w planach podczas pierwszego usmiercac kogos czy cos, wiec to dlatego ;) z reszta, do mojej cukierokowosci zapewne juz dawno przywyklas ;)
      Trening czyni w koncu mistrza,nie? :)
      Nie traktuje,spokojnie ;) Masz racje, bo im człowiek starszy tym troche inaczej patrzy na pewne rzeczy. Pierwszy raz mam za soba, teraz juz inaczej do tego podchodze ;)
      Racja, racja. Jakosc jest o wiele ważniejsza. Z reszta, jak na początek i tak nie bylo zle ;))
      Rowniez pozdrawiam i dziękuję :***

      Usuń
  3. Jestem!
    Kurczę, jakoś ciężko mi uwierzyć, że to już koniec tej historii... Mam wrażenie, jakby niedawno dopiero się rozpoczęła :(
    Epilog bardzo mi się podoba. Ale chyba nie mógł być inny w tym przypadku, końcówka jednak totalnie zdobyła moje serducho. Cudo po prostu! ^^
    Cóż, kochana, dziękuję ci bardzo za wymienienie mnie w tak zaszczytnym gronie, ale to raczej ja powinnam złożyć podziękowania tobie, że mogłam tutaj być. Bo gdyby nie twoje serce, które nie wątpliwie włożyłaś w tą historię, to pewnie by mnie tu nie było. Powiem szczerze, podejrzewałam, że możesz być troszkę młodsza ode mnie :) Pierwsze opowiadanie zawsze jest chyba tym, do którego ma się ogromny sentyment. Bo pierwsze, bo człowiek przywiązuje się do swoich bohaterów, których wykreował. Cieszę się, że dobrnęłaś z tym opowiadaniem do końca. Każde kolejne jest ćwiczeniem swojego stylu, który każdy musi sobie sam dla siebie wyrobić. I nie warto się przejmować tak do końca negatywnymi komentarzami. Fakt, one bolą, ale też pomagają się wiele nauczyć :)
    Wiesz, powiem ci jeszcze, że urzekła mnie ta notka na końcu. Bo chyba wszyscy mają marzenia. Czym byłoby życie bez marzeń? A przez opowiadania można też pokazać siebie i właśnie te marzenia. Fajnie, że masz swoje i się ich nie boisz :)
    To co, do napisania na kolejnym blogu, na pewno będę! ^^
    Buziaki :**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak zobaczyłam dlugosc tego komentarza, to od razu zrobiło mi sie tak milooo ;)))

      W sumie, to opowiadanie bylo dosc krotkie. Nie mialam jakos pomyslu jak to wszystko rozbudowac. Ale 15 rozdzialow.. nie jest najgorzej ;)
      Dziekuje i ciesze sie,ze moja cukiereczkowosc cie nie znudzila. Ze dotrwalas do konca :*
      Czy ja wiem czy takie zaszczytne? Po prostu osoby, bez których tego epilogu by nie bylo i tyle ;)
      Czytasz tyle historii i naprawde doceniam,ze moja znalazła sie wśród nich :*
      Troszke rzeczywiście ;p
      Tez sie ciesze,bo mialam niekiedy momenty zwatpienia. Ale sadze ze to wazny krok zeby cos zakonczyc,tak sano jak sie cos zaczelo, wiec jakos sie udalo ;)
      Na pewno z czasem nabieramy i doświadczenia i wprawe. Z kazdej sytuacji trzeba wyciagnac wnioski no i zastosowac na przyszłość. Mysle,ze w moim przypadku sie udalo ;)
      Miło mi bardzo i twoje slowa sa dla mnie naprawdę wazne. Dziekuje ze tu bylas,ze poświęciłas sowj czas. ;)
      Pozdrawiam serdecznie ;***

      Usuń
  4. Hej, hej :)
    Kurczę.. dlaczego już koniec? :( Jest mi tak mega smutno, że chyba sobie nawet tego nie wyobrażasz. Zakończenie - idealne. Ale tak właśnie powinno być. Rewelacyjnie to zrobiłaś :)
    Co do tego, co pod rozdziałem to.. wzruszyłam się! Cholernie się wzruszyłam, bo to naprawdę piękne słowa. Dziękuję Ci za to, że mogłam tu być razem z Tobą, z bohaterami i obiecuję, że będę nadal. Już się nie mogę doczekać, aż ruszysz z tą rozpoczętą historią :))
    Naprawdę masz 15 lat? Jakoś nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale powiem Ci szczerze, że ja również coś około tego rozpoczęłam przygodę z blogowaniem. Tyle, że tego opowiadania już niestety nie ma w internecie. Przez lata jednak sporo się nauczyłam i naprawdę z dużym dystansem patrzę na siebie z przeszłości :D
    Jeszcze raz za wszystko dziękuję!
    Pozdrawiam, buziaki ;**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej kochana! :)
      No fakt, nie wyobrazam. Chyba,ze jest Ci tak smutno jak mi ;)
      Ciężko siebrizstac z czyms co bylo twoim poczatkiem i wogole.. nauka ;)
      Milo mi ze ci sie podoba :*
      Teraz to ja sie wzruszam. Czytając twoje slowa... Czuc ze z serduszka prosto i to jest takie kochane <3
      Ciesze sie i rowniez,jeszcze raz,dziekuje za wszystko. Za okazane wsparcie i porade. Naprawdę,bez ciebie byłoby mi tu smutno :*
      W sumie to jeszcze 14, a zaczynalam jak mialam 13 (ahh ta matematyka XD).
      Wiesz,kazdy chyba tak ma, ale to byl twoj poczatek i jednak cis waznego. Nie patrzac na to ile bledow popełniłas, bylas soba ;)
      To ja dziękuję.
      Buziaki :*

      Usuń
  5. i mimo, że byłam mniej więcej przygotowana na ten epilog, nie sądziłam, że tak się na nim wzruszę... końcówka wyśniona, wymarzona, idealna. nie mogłam sobie wyobrazić lepszego zakończenia. kurczę, ostatni dialog... od razu utożsamiłam sobie Weronikę z Tobą.
    wiem, że nasza znajomość czasami była bardzo ciężka ale pod żadnym pozorem nie żałuję, że Cię poznałam, że trafiłam na to opowiadanie. żałuję tylko, że w nieodpowiednim czasie.
    dziękuję Ci za tą historię, bardzo dziękuję. zarówno dzięki niej i zarówno samej Tobie. chciałabym kontynuować naszą przygodę, dlatego nie żegnam się na długo.
    dziękuję już ostatni raz, chociaż mogłabym w nieskończoność.
    do zobaczenia na blogu z Danielem, Marysiu♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz co sobie pierwsze pomyślałam, jak przeczytałam twoj komentarz? Ze ty chyba nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwac. Absolutnie nigdy ;) No i wywolalas usmiech na mojej twarzy ;)

      Bardzo sie ciesze, ze ci sie spodobalo. Ciesze sie ze potrafie kogos wzruszyc tym co pisze. Naprawde. Dziękuję za mile slowa ;)
      Ej,czyli co, jestem az tak przewidywalna? XD (no albo ty tak dobrze czytasz ludzi ;)
      O ile mozna to nazwac znajomoscia, to masz racje-bywalo roznie. Ciesze sie jednak ze ,,cos,, udalo mi sie wskorac. Bylo co bylo. Nie ma co do tego wracac ;)
      To ja dzis mam potrzebę dziekowania, wiec dziekuje i tobie. Za wszystko ;)
      A wiec, do zobaczenia kochana :*

      Usuń
  6. jeju, takie zakończenia kocham najbardziej! aż miałam łezkę w oku
    ciężko mi z myślą, że to już koniec losów Weroniki i Andreasa. ale cóż, podobno wszystko kiedyś się kończy.
    dziękuję!
    co do drugiego Twojego ff... nie obiecuję, że będę. nie wiem, jak będzie z czasem, matura tuż tuż...
    buziaki ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciesze sie naprawde, ze Ci sie podoba :*
      Wszystko sie konczy wszystko sie zaczyna ;) Panta rhei :))
      To ja dziękuję ze tu bylas <3
      Rozumiem wszystko. Dziękuję i jeszcze raz dziekuje.
      Sciskam :**

      Usuń
  7. Cudowne opowiadanie <3 Czytałam od pierwszego rozdziału, niedawno weszłam i zobaczyłam że wrocilas. Twoje opowiadania są po prostu cudowne, masz do tego wielki talent !!! Czekam na kolejne :* <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę sie,ze napisałaś komentarz. Dziekuje, ze byłaś. I dziękuję za miłe slowa. To wiele dla mnie znaczy :*

      Usuń