13. Pustka po burzy

Każda sytuacja ma swój początek. A skoro ma początek, ma też koniec. Wszystko co jest dobre w naszym życiu – skończy się. Wszystko co złe – też nie będzie trwać wiecznie.

Człowiekowi jest się tylko trudno po tym pozbierać. Na nowo ułożyć sobie życie. Z samym sobą się dogadać. Zrozumieć i zaakceptować to, co się wydarzyło. A niekiedy nawet wybaczyć. Ale to rzadkość. Jest nam zbyt ciężko. Tylko nieliczni mają tak wielkie serce. Tylko nieliczni potrafią stawić temu czoła. I pokonać. By żyć później w zgodzie z samym sobą.

I ze świadomością, że zrobiło się wszystko. Wszystko co w naszej mocy, by pustkę po tej burzy wypełnić.

WSZYSTKO.

Minął rok. Weronika skończyła studia. Te 12 miesięcy nie były dla niej łatwe. Często nie potrafiła się uczyć. Zbyt dużo myślała. Siedziała i dusiła w sobie płacz. Próbowała zrozumieć. Było jej tak bardzo ciężko.

Wiele razy rozmawiała z Klimkiem. U niego spędziła też resztę swoich wakacji. Tych, które miały być przełomem. Które miały przynieść jej samą radość .Stało się jednak całkiem odwrotnie.

Andreas często do niej dzwonił. Pisał SMS-y, mailował. Wysłał też kilka listów. W każdym z tych prosił o rozmowę.

Weronika jednak nie potrafiła mu wybaczyć. Chciała, lecz nie potrafiła.

Dziś po raz kolejny jechała do Wisły. Tym jednak razem nie autobusem czy pociągiem, a własnym samochodem. Na stałe. Na zawsze. Chciała tam być. Chciała zobaczyć skocznię, na której wszystko się zaczęło i na której wszystko się skończyło.

Była też umówiona z Lucasem. Przyjechał specjalnie dla niej. Musiała z nim porozmawiać.

Po godzinie 14 dotarła na miejsce. Zaparkowała pod kawiarenką. Wysiadła.

Zobaczyła chłopaka siedzącego przy barze. Miał na sobie ciemne szorty i białą koszulkę. Na jej widok, uśmiechnął się.

-Miło ciebie widzieć – zamknął ją w stalowym uścisku.

-Ciebie też. Bardzo.

-Napijesz się czegoś?

-Poproszę sok. Jazda w takim upale to istny koszmar – uśmiechnęła się Wer.

-Posłuchaj, ja muszę cię przeprosić. Nie zasłużyłeś sobie na to. Posłużyłam się tobą jak narzędziem. To było cholernie egoistyczne. I cholernie głupie.

-Weronika… Nie przejmuj się tym. To już było. Nie wróci. Każdy popełnia błędy. Grunt to je zrozumieć i wyciągnąć wnioski.

-Jesteś naprawdę wspaniałym człowiekiem. Dziękuję ci za wszystko. Myślisz, że będziesz w stanie mi kiedyś wybaczyć?

-Już to zrobiłem. Tego samego dnia, kiedy to wszystko się stało. Nie przepraszaj już. Po prostu bądź tutaj. I nigdzie już nie uciekaj – uśmiechnął się i po raz kolejny ją przytulił.

-Nie zamierzam. Zostaję na stałe w Wiśle. Mam tu najlepszego przyjaciela no i przyjaciółkę.

-Czyżbym o czymś nie wiedział? – zaśmiał się Luca.

-Jesteś trochę nie w temacie – szerokim uśmiechem powitała ich Kamila.

-Jak dobrze wreszcie cię widzieć! – krzyknęła Weronika.

-Daj spokój. Widziałyśmy się całkiem niedawno. No już, chodź tu. Przytulas?

-Zawsze.

-Kochani, bardzo chciałabym z wami zostać, ale muszę się już zbierać. Klemens na mnie czeka. Jestem pewna, że dacie sobie tu beze mnie radę – zawadiacko uniosła brwi Wer i posłała im ręką buziaka.

-Widzimy się jutro! – powiedziała Kamila.

-Ma się rozumieć. A ty – wskazała na chłopaka – również czuj się zaproszony. Robimy małe ognisko powitalne. Czy coś w tym stylu.

-Będę na pewno. Do zobaczenia! – odpowiedział Lucas.

Pół godziny później, dziewczyna dojechała na miejsce. Klimek czekał na nią z otwartymi ramionami.

-Wreszcie jesteś!

-Wreszcie jestem – odpowiedziała z szelmowskim uśmieszkiem. – A wiesz, co jest najlepsze? Nigdzie się już nie wybieram.

-Bogu dzięki – pocałował przyjaciółkę w policzek.

Oboje bardzo się cieszyli, że los pozwolił im się spotkać. Byli jak papużki nierozłączki. Jak rodzeństwo. Weronika miała wreszcie starszego brata, a on, młodsza siostrzyczkę.

Następnego dnia…

Wszyscy siedli już przy ognisku. Zapadał zmrok, gwiazdy zaczynały rozświetlać niebo.

-Dziękuję wam, że jesteście tu ze mną. Nie wiem, co bym bez was zrobiła – zaczęła Weronika. – Takich przyjaciół, spotyka się raz. Dlatego uroczyście oświadczam, że nigdy nie dam wam już spokoju!

-Czyżby to była groźba? – zaśmiała się Kamila.

-A jak myślisz?

-Myślę, że to może być prawda – dokończył ktoś, kto stał tuż za dziewczyną.

Dobrze znała ten głos. Wiedziała do kogo należy.

-Możemy pogadać? – zapytał blondyn. W ręku trzymał bukiet czerwonych róż.

-No idź! Spróbuj! – zachęcał ją  Klemens przyciszonym głosem, który tylko ona mogła usłyszeć.

-Spróbuję – szepnęła mu w odpowiedzi.

Oddaliła się z Wellingerem od towarzystwa. Usiedli na trawie. Patrzyli w niebo.

-To dla ciebie – uśmiechnął się uroczo i podał jej bukiet.

-Dziękuję. Są piękne.

-Tak jak ty… - rozmarzył się skoczek.

Rumieniec oblał twarz Weroniki. Dawno nie słyszała już komplementu z jego ust.

-Minęło tak dużo czasu… - zaczęła.

-Muszę ci to wyjaśnić. Ja nie chciałem..

-Wiem – przerwała mu dziewczyna. – Tego samego dnia, Kamila mi wszystko wyjaśniła.

-Czyli ty, ty… wiedziałaś?

-Wiedziałam Andi.

-Z Kaśką to już skończony rozdział. Wyjechała do Kanady i mam nadzieję, że nigdy nie wróci.

-To dobra wiadomość.

-Myślisz, że będziesz w stanie… no wiesz… wybaczyć mi? – plątał się w słowach chłopak.

-Minęło tak dużo czasu… Ja sporo myślałam i… Andi skrzywdziłeś mnie bardzo. To… to wszystko jest dla mnie piekielnie trudne… ale… ale… kocham cię i nie potrafię przestać.

-Boże, Weronika… Dziękuję. Ja też ciebie kocham i nie wyobrażam sobie mojego życia…

-Skończ już, nie teraz na to pora – przerwała mu z zawadiackim uśmieszkiem dziewczyna.

-Ale jak to? – zdziwił się.

Zamknęła go w swoich ramionach i mocno przytuliła. Pocałowała. Po raz pierwszy od roku. Namiętnie.

-Tak to Blondasku, właśnie tak – szepnęła mu do ucha.

***

Hej kochani! :)
Spóźniona, ale jestem.

Nauka znowu mnie troszkę ogranicza. A tak poza tym, trochę chciałam odwlec w czasie zakończenie tego opowiadania. Może to dziwnie zabrzmi, ale mam z nim jakąś taką więź. Ciężko będzie mi się z nim i Wami rozstać ;)

Dlatego też, z góry przepraszam, jeżeli epilog pojawi się również z poślizgiem.

Tą część, chciałabym zadedykować dwóm, bardzo ważnym dla mnie osobom – Marcie i Weronice. Dziękuję, że byłyście i jesteście, kiedy Was potrzebuję. Za to, że mnie motywujecie i pomagacie zrozumieć wiele rzeczy. Bez Was, to opowiadanie nie doszłoby do tego momentu.

Po prostu dziękuję. Za wszystko <3

Rozdział pozostawiam Waszej ocenie ;) Piszcie, co sądzicie o naszych cukierkowych cukiereczkach :P

Buźka i do ostatniego :*