8. Nagrodzone czekanie

 

Czekanie zazwyczaj się opłaca. Jeśli na coś czekamy, to znaczy, że nam na czymś zależy. Możemy czekać na wiele rzeczy, na wiele osób wreszcie na wiele sytuacji. Życie człowieka jest jedną, wielką poczekalnią. Każdy ma swoją. Spotyka na niej osoby, które były lub nadal są w jego życiu. Nie tylko te ważne, ale przede wszystkim te, które są sprawcami pewnych zdarzeń w naszym życiu.

Życie… Nieprzerwana wędrówka, na której możemy się zgubić albo odnaleźć. Zycie człowieka jest szansą. Szansą na to, by spełnić swoje pragnienia i z poczekalni, udać się Gdzieś dalej.

Mimo, że jest ono tylko marną wędrówką, mamy wpisane gdzieś głęboko w nas, żeby przeżyć je jak najlepiej. Dokonać jak najlepszych wyborów…

Minął niecały miesiąc. Weronika kilka dni temu mogła wreszcie zacząć pracować. Znalazła miejsce w jednym ze sklepów z pamiątkami. Nie narzekała, szczególnie, że już od dłuższego czasu nie robiła nic szczególnego. Zazwyczaj spędzała całą dobę w domu. Rozmawiała z Klimkiem. Bardzo dobrze się dogadywali. Czasem jeździła z nim na treningi. Często rozmawiała z Andreasem. Oboje bardzo za sobą tęsknili. Dzisiaj, po raz pierwszy od pożegnania koło uroczej, górskiej chatki mieli się zobaczyć.

Skoczkowie już jutro rozpoczynali treningi przed zawodami na skoczni w Wiśle. Tak więc dziś powinni być na miejscu.

Weronika była umówiona z Andim na 16. Przed 15 zawodnicy mieli być na miejscu. Dziewczyna chciała dać mu trochę czasu na odpoczynek, ale niezbyt długo. Za bardzo tęskniła.

-Klimek, wychodzę! – krzyknęła głośno i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Pieszo udała się na przystanek. Autobus zawiózł ją prosto pod hotel skoczków. Wysiadając, zauważyła dziewczynę, łudząco podobną do Kaśki.

-Do cholery. To nie może być ona. Nie dzisiaj. Nie ma prawa psuć nam wieczoru – pomyślała Wer.

Pięć minut później, pełna obaw stała już przed drzwiami pokoju nr 28. Zapukała delikatnie.

-Weronika! – ucieszył się na jej widok Andi. Objął ją mocno, pocałował i zaprosił do środka.

-Tak bardzo tęskniłam – szepnęła mu do ucha.

-Ja też – odpowiedział cicho blondyn.

Andreas, tradycyjnie nie był w pokoju sam. Zazwyczaj mieszkał z Wankiem. Dzisiaj jednak, na łóżku obok niego siedział jeszcze jeden zawodnik. Weronika nie była pewna czy dobrze widzi. A jednak. To musiał być on.

-Kochanie, poznaj mojego lokatora, Andreasa.

-Cześć. Andi – przywitał się Wank.

-Weronika. Miło mi.

-A to… hm.. nasz (nie) lokator. Znaczy się kumpel. Daniel – wskazał ręką przystojnego blondyna.

-Hej. Weronika.

-Daniel.

-Łatwo poszło. Teraz masz wybór: albo siedzimy z nimi i gramy w karty, albo idziemy na dół, żeby pobyć sami – uśmiechnął się Welli.

-Z wielką chęcią poznałabym twoich kolegów, ale najpierw chodźmy na dół.

-Okej. Więc – tu zwrócił się do kompanów siedzących na łóżku – bądźcie grzeczni. Niedługo wracamy- uśmiechnął się i wyszli.

Chwilę potem znaleźli się w Sali klubowej hotelu.

-Cieszę się, że mogę wreszcie zobaczyć cię na żywo – powiedział Andi.

Weronika nic nie odpowiedziała. Pocałowała go.

-Czy do jasnej cholery, mogę to wreszcie powiedzieć? – zapytała.

-Jeśli tak bardzo chcesz… - uśmiechnął się szelmowsko skoczek.

-Idioto, kocham cię.

-Nie wiem dlaczego, ale ja ciebie też. Kocham cię od momentu kiedy zobaczyłem cię na trybunach. Stałaś tam taka samotna. Jesteś moim skarbem i nikomu cię nie oddam.

-Wracamy na górę?

-Tak szybko?

-Nie chcę cię niepokoić, ale wysiadając z autobusu widziałam dziewczynę bardzo podobną do Kaśki. W pokoju raczej nie zrobi nam krzywdy. A tutaj jesteśmy sami. Rozumiesz?

-Jasne. Ale wiedz, że przy mnie nie musisz się niczego obawiać. A na pewno nie jej – uśmiechnął się miło skoczek.

Godzinę później…

Wszyscy siedzieli razem w pokoju. Grali w karty, popijali herbatę. Weronika była zachwycona, że wreszcie poznała kogoś z bliskiego otoczenia Andreasa. Daniel i Andi wydawali się być nadzwyczaj sympatyczni. Poczuła, że znalazła nowych, dobrych znajomych.

Około 22 Wellinger odwiózł Weronikę do domu.

-Dziękuje. Do zobaczenia na zawodach – cmoknęła go w policzek dziewczyna.

-Ja też ci dziękuję. Do zobaczenia.

Wchodząc do swojego pokoju, zauważyła leżącą na łóżku kopertę. Miała piękny, różowy kolor.

-Czyżby ten wariat miał tutaj jakieś swoje wtyki? – zastanawiała się.

Ostrożnie rozdarła kopertę. Zobaczyła dość krótki list.

-,,Pewnie jeszcze nie jesteś na to gotowa i rozmowa ze mną niewiele by Ci dała, ale chcę mieć czyste sumienie na tyle, na ile jest to możliwe. Wiedz, że Andreas nie jest z Tobą do końca szczery. Kiedy będziesz gotowa na rozmowę, zadzwoń. K” – przeczytała Weronika.

-Nie, to nie możliwe. Czy, czy to może być ONA? Nie, nie! To nie może być prawda.

-Co tak krzyczysz? – zapytał Klimek, którego wyrwała ze snu.

-Kto dał ci ten list? Skup się! – krzyczała nadal.

-Piękna pani w fioletowej sukience, z wiankiem i bosa. Normalnie taka elfica – zaśmiał się.

-Nie żartuj sobie. Pytam poważnie.

-Jak to kto? Listonosz przyniósł.

-Przepraszam. Nie powinnam krzyczeć. Muszę odpocząć. Ogarnąć się.

-Jakieś złe wieści?

-Nie, nie, nie. Nic takiego… - spochmurniała dziewczyna i wyprosiła skoczka z pokoju.

Bała się bardzo. Bała się, że to, co przeczytała może być prawdą. Z drugiej jednak strony, ufała Andiemu.

Zaufała mu. Obdarowała go tak ważnym uczuciem. Stał się dla niej ważny. Najważniejszy.

-Wellinger, nie zawiedź mnie. Proszę – szepnęła i zasnęła. Była zbyt zmęczona by dalej o tym myśleć.

Kiedy Andreas  wrócił, w pokoju był jeszcze Daniel. Grali z Wankiem w najlepsze na konsoli.

-Szybko wróciłeś. Obstawialiśmy, że zostaniesz no ja wiem, na noc? – śmiał się Andreas.

-Oh, niestety przeraziłem się kiedy zobaczyłem pilnującego ją rycerza – zawtórował mu śmiechem Welli.

-Ej, nie podałbyś mi przypadkiem numeru tej swojej dziewczyny? – zagadnął Tande.

-Przypadkiem nie. Zmywaj się, bo jutro nie wstaniesz.

-A więc, dobranoc chłopcy! – rzucił i wyszedł.

Weronika już spała. Andreas nie. Nie mógł przestać o niej myśleć. Myśleć o niej i o ich wspólnej przyszłości. Nie był w stanie wyobrazić sobie jej inaczej…

Trzy dni później…

Nadszedł dzień jakże upragnionych zawodów LGP w Wiśle. Weronika godzinę przed nimi stała już na trybunach. Po skoku Klemensa ucięła sobie z nim krótką pogawędkę. Następną z Wankiem, Tande i na końcu z Wellim.

-Pierwsze miejsce, nie jest źle – zaśmiała się dziewczyna.

-Źle nie, ale dobrze też. Przede mną jeszcze kilku zawodników. Zobaczymy. Jak się bawisz? – zapytał z uśmiechem skoczek.

-Świetnie, tylko tak się zastanawiam, czy mój ulubiony zawodnik chciałby zrobić sobie ze mną zdjęcie?

-Hm… Jeśli o mnie chodzi, nie mam nic przeciwko temu – odpowiedział Andi.

-Nie posiadam się z radości. Tylko szybko, bo mnie tu zaraz zrównają z ziemią. Nie dość, że zabieram im ich ukochanego Wellisia to jeszcze cykam z nim fotki. Skandal!

-Eeee tam. Niech dziewczynki wiedzą, że jestem już niestety zajęty.

-Aż tak bardzo zajęty? – zażartowała Wer.

-Aż tak – odpowiedział Andi.

W drugiej serii Andreas zepsuł swój skok. Końcowo zajął 7 miejsce.

-Głowa do góry. Nic się nie stało – pocieszała go dziewczyna.

-Trochę jednak stało. Trudno. Nie zawsze można wygrywać. Nie obraź się, ale muszę iść choć trochę wypełnić mój obowiązek – wskazał palcem na tłumy szalejących hotek i nie tylko.

-Zdzwonimy się. Chciałabym przed wyjazdem z Wisły jeszcze się z tobą zobaczyć.

-Pewnie- odpowiedział i odszedł.

Kilka dni później, każde z nich wróciło w swoje strony. Andreas do Niemiec, trenować i studiować. Weronika do Polski, studiować i tęsknić… Nadal nie mogła pozbyć się dziwnego uczucia towarzyszącego jej od czasu otrzymania listu. Nikomu nic nie powiedziała. Kopertę schowała głęboko do szafki. Chciała uporać się z tym w pojedynkę. Chciała o tym zapomnieć…

*** 

Wszyscy dodają, dodaję i ja :) A tak szczerze, to po prostu chcę już troszkę emocji. Żebyście miały się czym martwić :p

Co sądzicie o powyższym? 

Dajcie znać w komentarzu. Każdy na wagę złota :)

Wakacje minęły jak z bicza strzelił. Jak dla mnie zdecydowanie za szybko.

ALE, ale :)) Miały całkiem miłe zakończenie. Otóż nie byłabym sobą, gdybym nie podzieliła się zwami tym, że dostałam upragnioną odpowiedź od Kamila Stocha! <3 

Dwa tygodnie czekania na taki piękny autograf z dedykacją to dla mnie nic. Kompletni nic. Nie spodziewałam się. 

Warto walczyć. Pamiętajcie o tym :))

Cieszy mnie też bardzo obecność nowych osób czytających mojego bloga (tych aktywnych). Bardzo, ale to bardzo mi na tym zależy. Jesteście moją WIELKĄ motywacją. Nie może was tu zabraknąć <3

Smutne jednak jest to, że niektóre osoby przestają się udzielać po kilku rozdziałach. Ale cóż. Początki bywają trudne. Mam nadzieję, że Ci którzy pozostali będą mnie wspierać :) 

Chciałabym też szczególnie podziękować z tego miejsca Lilce, która swoimi mądrymi komentarzami pomaga mi w pisaniu coraz, coraz lepszych rozdziałów :) Dla mnie nie liczą się tylko i wyłącznie miłe słowa. Liczy się prawda, bo tylko dzięki niej, możemy się doskonalić :)))

DZIĘKUJĘ <3

Buźka i do następnego :*