9. Znowu razem

Kontakt między dwiema, bliskimi sobie osobami, jest rzeczą niezwykle pożądaną. Jednak jest go niezwykle ciężko utrzymać na odległość. Kiedy nie można spojrzeć sobie w oczy inaczej niż za pośrednictwem ekranu komputera. Kiedy nie można doznać bliskości drugiej osoby. Jest wtedy ciężko. Nawet bardzo. Jednak nasze starania, po jakimś czasie zostają zawsze wynagrodzone. Zawsze zostają docenione. Jeśli wytrwamy, oznacza to, że mamy silną relacje. Że kierujemy się prawdziwym uczuciem, którego nikt i nic nie jest w stanie zburzyć. Takie uczucie przetrwa wszystko. Każdą burzę i każdy deszcz. A potem zawsze wychodzi słońce. Czasem dające mało światła, a czasem oślepiające nas swoją łuną.

Niestety nic nie trwa wiecznie…

Dwa lata później…

Weronika utrzymywała bardzo dobry kontakt z Klimkiem. Pisali do siebie, rozmawiali. Radzili sobie w trudnych sytuacjach. Połączyła ich mocna więź, jaką jest przyjaźń.

Z Andreasem rozmawiała jeszcze częściej. Czasem uczyli się razem do egzaminów. Czasem tylko na siebie patrzyli. Jednak żaden widok nie jest w stanie zastąpić bliskości drugiej osoby.

Wreszcie nadeszło upragnione spotkanie. Ostatni raz, Weronika i Andi widzieli się rok temu, podczas zawodów w Wiśle. Takie spotkania stały się ich tradycją. Nie mieli jednak poza tym czasu, aby się zobaczyć. Podczas tych wakacji, miało się to zmienić.

Tuż po ostatnich egzaminach, Wer wsiadła w samolot do Niemiec. Chłopak bardzo na to nalegał. Z początku się bała. Potem jednak postawiła na pełne zaufanie do skoczka i tak jak prosił, poleciała.

Podróż była stosunkowo krótka. Na lotnisku kłębiły się tłumy ludzi. Dziewczynie ciężko było znaleźć w nich Andreasa. Przypomniała sobie sytuację sprzed kilku lat, kiedy miało nastąpić jej ostatnie spotkanie z Andim. Spóźnił się, zabłądził, czego skutkiem było króciutkie pożegnanie… Teraz jednak jej to nie groziło.

-Chyba najprościej będzie do niego zadzwonić – pomyślała.

-Halo? Andreas? Jestem na lotnisku, słabo cię słyszę. B Ę D Ę   C Z E K A Ć  P R Z Y  W Y J Ś C I U! –krzyczała do słuchawki Weronika, czym zwróciła na siebie nie małą uwagę grupy podróżujących. –It’s ok. I’m fine – uśmiechnęła się i pobiegła w stronę drzwi.

Skoczek był ubrany w jeansy, jasnobrązową bluzę i ciemnoniebieskie trampki. Na widok dziewczyny na chwilę zaparło mu dech w piersiach.

-Kochanie, wyglądasz cudownie! Tak bardzo się stęskniłem – powiedział.

-Eee tam. Już tak nie czaruj. Włożyłam pierwsze lepsze ciuchy jakie wpadły mi w ręce no i oczywiście, których nie było w walizce. A tak na marginesie, też nieźle wyglądasz.

-Zapomniałem już jak dużo umiesz mówić.

-No to spieszę ci z pomocą. Obiecuję, że sobie przypomnisz.

-To zabrzmiało jak groźba.

-To była groźba – zaśmiała się dziewczyna. Andi jej zawtórował.

Siedzieli już razem w samochodzie, kiedy Weronika zapytała:

-Ej, mówiłeś coś o jakiejś ehm… niespodziance? Może mi się przesłyszało?

-Byłem ciekaw jak długo wytrzymasz. No więc niespodzianką jest to, że od dzisiaj, do końca wakacji jesteś asystentką czyt. prawą ręką głównego dziennikarza reprezentacji Niemiec. Takim więc sposobem będziesz…

-Dziękuję – rzuciła szybko Wer przerywając Andreasowi i sekundę później go pocałowała.

-Tak… Na czym to ja skończyłem – udawał zamyślenie chłopak. – Więc takim sposobem, przez całe lato będziesz jeździć z nami czyt. ze mną w pakiecie na zawody LGP. W międzyczasie, będziemy mieć sporo czasu dla siebie, bo konkursów nie jest dużo.

-Z tego co mi wiadomo, to powinieneś latem budować formę na zimę!

-Spokojnie, zdążę.

-No skoro tak mówisz… Uznajmy, że ci wierzę. Jesteś kochany, wiesz?

-Wiem – uśmiechnął się Andi i jeszcze raz pocałował Weronikę.

-Mam ostatnie pytanie. No bo chyba nie każesz mi mieszkać pod mostem?

-W sumie, niezły pomysł, jeśli tak bardzo chcesz…- droczył się skoczek.

-Chyba jednak wolałabym coś hm… cieplejszego, a pod most zawsze możemy skoczyć – zaśmiała się Wer. – Macie tu w ogóle jakiś?

-Cieplejszego powiadasz… Skoro odrzucasz propozycję nocy pod pięknym ,rozgwieżdżonym niebem w mojej obecności, to proponuje jakże miłą atmosferę u mnie w domu.

-Serio? Zazwyczaj nie byłeś aż T A K chętny żeby zaprosić mnie do domu.

-Chodziło o to, że nie byłem pewny twoich i moich uczuć. Teraz jestem. Jedźmy już – odpowiedział Andreas i odpalił silnik. Cały czas gościł na jego twarzy miły uśmiech.

-To jak, macie tutaj jakieś fajne mosty? – droczyła się nadal dziewczyna.

-Myślę, że coś by się znalazło. Jest taki jeden, niedaleko mojego domu… Pokażę ci.

-Nie mogę się już doczekać.

-Aha, uprzedzam. Czeka cię dzisiaj pierwsze spotkanie z moją mamą i siostrą.

-W O W! Nie mogę SIĘ doczekać. Ale czy ty aby przypadkiem nie masz dwóch sióstr?

-Kocham jak tak rozdzielasz słowa – zaśmiał się skoczek. – Tanię utopiłem, Julka jeszcze żyje.

-Rozumiem. Wydajesz się być nieco straszny, ale co mi tam. Teściowa mnie obroni – zakończyła dyskusję ze śmiechem Weronika.

W tym samym momencie, srebrny samochód wtoczył się na podjazd niewielkiego domu…

*** 

Hej kochani! Znowu jestem, mam nadzieję, że się cieszycie ;)

Rozdział całkiem krótki i zapewne kolejny, zbyt ,,cukierkowy", ale tak wyszło. W sumie to jest to ostatnia część jaką napisałam w wakacje. Do tej pory miałam ,,zapas" rozdziałów. Teraz jednak się skończył, więc istnieje możliwość, że przestanę pojawiać się regularnie...

Po ostatnim komentarzu jaki przeczytałam trochę się podłamałam. Bo w sumie wyszło na to, że wszystko co piszę, począwszy od prologu a skończywszy na ostatniej notce pod rozdziałem nie jest takie jak powinno. Nie będę się tutaj nad sobą użalać, bo to nie ma sensu, ale fakt jest faktem, że to opowiadanie prawdopodobnie nadaje się do kosza. 

Sama nie wiem już co myśleć. Z jednej strony cieszy mnie wasza szczerość i obiektywna opinia, ale z drugiej.... Przykro się człowiekowi robi, jak ktoś na ciebie tak nawrzuca (nawet jeśli zrobił to w dobrej wierze). 

Nie zrozumcie mnie źle. Umiem przyjąć krytykę, ale czasem jest ciężko.

Napiszcie jak możecie, co o tym wszystkim sądzicie :) 

Buźka i do następnego :*