11. Koniec pewnych rozdziałów

Po długim czasie oczekiwania, ale nie tego pozytywnego, lecz negatywnego, nadchodzi pewien moment. Ukazuje on prawdę, ale jednocześnie sprawia nam wielki ból. Ktoś nas krzywdzi. Ktoś, na kim bardzo nam zależało. I zależy. Nadal. Tego momentu nie da się uniknąć. Można go jedynie odwlec w czasie. Ale ta zwłoka wcale nie polepsza sytuacji. Przywiązujemy się do kogoś jeszcze bardziej. A potem jeszcze bardziej boli. Czujemy się, jakbyśmy zostali uderzeni prosto w twarz. Nie wiemy co ze sobą zrobić. Nie rozumiemy już nic. Nie wiemy nic. W naszej głowie zaczyna panować straszny chaos.

Zdaje nam się, że życie nas oszukało. Perfidnie i bez żadnych skrupułów.

Zmieniamy się błyskawicznie.

Nasza wędrówka po Ziemi traci sens…

Dziś miały odbyć się pierwsze wspólne zawody Andreasa i Weroniki. Pierwsze, ale czy nie ostatnie?

Dziewczyna czuła w sobie dziwny niepokój. Jakąś niechęć do dzisiejszego dnia. Chłopak za to, był nader szczęśliwy.

Z samego rana wyruszyli z domu państwa Wellinger w wyznaczone wcześniej przez trenera miejsce. Tam czekał już na nich niewielki bus.

-Witam szanownych państwa! – zawołał wesoło Werner.

-Dzień dobry trenerze – odpowiedział Andi.

-Zwarci i gotowi na wygraną w konkursie?

-Ma się rozumieć. Ale z tego co widzę, tylko ja jestem gotowy, bo reszty jeszcze nie ma – zauważył skoczek.

-Chłopcy mieli jakieś problemy z dojazdem, ale spokojnie, kryzys zażegnany. Będą za 5 minut.

-Lucas też jedzie? – zapytała Weronika.

-Oczywiście. Przecież nie zostawiłby ciebie samej – zaśmiał się trener.

Kilka minut później, wszyscy siedzieli już na swoich miejscach w samochodzie. Mieli czas na relaks, odpoczynek, sen. Weronika w tym czasie postanowiła odezwać się do Klimka. Wybrała drogę SMS-ową, żeby nie przeszkadzać skoczkom w kontemplowaniu ciszy.

-Co u Ciebie? – wystukała na klawiaturze, bez dłuższego namysłu. Wysłała.

-Cóż to za zaszczyt mnie spotkał? Dawno się nie odzywałaś. My jesteśmy już kilka godzin w drodze. Trochę odpoczywałem, a teraz.. Hm.. teraz gramy w jakąś idiotyczną grę. – odpisał.

-Klemens, przepraszam. Wiem, że to mało przyjemna okazja i wypadałoby osobiście, ale ponowię, kiedy się spotkamy.

Ostatnio trochę się u mnie dzieje. Sama już nie wiem, co mam myśleć. Chyba potrzebuję się wygadać. Porządnie. Będziesz mieć dla mnie chwilę po konkursie?

-Chyba dzieje się coś poważniejszego… Nie wiem, czy nie powinienem zacząć się martwić.

Dla Ciebie kochana, czas znajdę zawsze. Po konkursie, w naszym domku. Może być?

-Jasne. Będę punktualnie. Dziękuję. – zakończyła rozmowę Weronika.

Wszyscy wkoło spali, więc dziewczyna postanowiła pójść ich śladem.

Kilka godzin później, byli na miejscu. Szwajcaria przywitała ich widokiem pięknych, zielonych łąk. Prawie jak na wiosnę. Powietrze było gorące, ale wilgotne.

Zatrzymali się w pobliskim hotelu. Każdy miał swój własny pokój. Pięknym krajobrazom nie było końca.

Około godziny 18 rozpoczął się konkurs.

Weronika zajęła miejsce w strefie VIP-ów i uważnie przyglądała się skoczkom. Analizowała każdą ich próbę, zbierając tym samym materiał do pytań.

W pewnym momencie, poczuła czyjąś dłoń, tuż za sobą.

-Daniel! Jak miło wreszcie widzieć kogoś znajomego! – przywitała się z uśmiechem dziewczyna.

-Jakże miło widzieć ciebie Weroniko! – odwzajemnił euforię skoczek.

-Co u ciebie słychać? Dawno się nie widzieliśmy.

-Co prawda to prawda. Sporo czasu minęło. U mnie nic ciekawego, ani nowego. Praca, skoki, dom i tak każdego dnia. A jak u ciebie?

-Jak widzisz, zostałam oficjalnie częścią niemieckiej drużyny. Dzisiaj debiutuje. Jak dobrze pójdzie, to może nawet z tobą przeprowadzę wywiad – zaśmiała się dziewczyna.

-Będzie mi niezmiernie miło. Mam nadzieję, że mi wybaczysz, ale muszę już iść. Rozgrzewka sama się nie zrobi, a niedługo kolejna próba.

-Trzymam kciuki – uśmiechnęła się na odchodne dziewczyna.

-Dziękuję! – odkrzyknął z oddali Daniel.

-Znajomy? – zapytał nadchodzący Lucas.

-Znajomy znajomego. A tak serio, to kumpel Andiego.

-I wszystko jasne. Jak ci się podoba?

-Andreas?

-Tak, on – zaczął śmiać się dziennikarz. – Pytałem o atmosferę, zawody.

-Chwilami mój mózg, robi co chce. Jest super. Naprawdę. To całkiem co innego przeżyć taką imprezę od środka. Jest niesamowicie.

-To prawda. Skoki od wewnątrz są jeszcze fajniejsze.

-Zdaje się, że Andreas właśnie skoczył.

-No to masz misję. Daję ci kamerzystę i idziesz na żywioł. Pierwszy wywiad przed tobą.

-Ale jak to? Tak po prostu?

-Tak po prostu. Śmigaj. Powodzenia!

Weronika z uśmiechem na twarzy ruszyła w stronę Andiego. Czuła na sobie te wszystkie zazdrosne spojrzenia ze strony fanek.

-A niech zazdroszczą – pomyślała – w końcu mają czego.

Skoczek odwzajemnił entuzjazm dziewczyny, a ona przeprowadziła z nim krótką rozmowę. Pierwszą taką w swoim życiu. Była ona dla niej bardzo ważnym elementem. Zarówno początkiem jak i końcem. Nowe wyzwania. Nowy rozdział.

-Oby tylko ten lepszy – kontemplowała.

Podszedł do niej Lucas:

-Strasznie zimno się tu zrobiło. – potarł dłońmi o rękawy swojej bluzy.

-To prawda. Obawiam się, że ten wiatr zwiastuje tylko jedno – burzę. Ale póki zawody trwają, cieszmy się nimi! – zakończyła optymistycznie.

Wiatr wiał coraz mocniej. Organizatorzy byli zmuszeni do zakończenia konkursu po pierwszej serii. Zostało jeszcze 4 zawodników. Na belce zasiadł właśnie Kamil. Wybił się z progu. Leciał. Wylądował.

-Piękny telemark – zwróciła się do Luki.

-To prawda. Wasz Stoch jest niezłym stylowcem.

-Idę przeprowadzić teraz z nim wywiad. Mogłabyś w tym czasie skoczyć do tego małego budynku – tu wskazał palcem – i kupić mi coś do picia?

-Jasne. Nie ma problemu. Sama z chęcią też się czymś rozgrzeję. Nic nie robi tak dobrze jak herbata. – uśmiechnęła się Wer.

-Dla mnie też weźmiesz? – zapytał z szelmowskim uśmieszkiem Wellinger, który właśnie podszedł.

-Skoro tak ładnie prosisz.

Dziewczyna odwróciła się na pięcie i skierowała w wyznaczonym kierunku.

-Ale ze mnie gapa! – pacnęła się ręką w głowę – Nie zapytałam, co Blondas chce do picia.

Nie była jeszcze na tyle daleko, żeby go nie dostrzec i nie zawołać.

To co zobaczyła, zmroziło jej krew w żyłach. Stała jak słup soli. Nie mogła się ruszyć. Andi też stał. W objęciach dziewczyny. INNEJ dziewczyny. Całowali się. Była blondynką.

-Chyba źle widzę – zaczęła przecierać oczy ze zdziwienia. Miejsce chronicznego smutku i zakłopotania zaczęła zajmować złość.

-Weronika, cokolwiek chcesz teraz zrobić… – zaczął Lucas, ale nie pozwoliła mu dokończyć.

-Zamknij się już. Spokojnie, nie zrobię mu krzywdy. Idę po wodę. Dla ochłody – powiedziała przez zęby.

Miała udać się do tej samej budki, ale oprzytomniała, że tuż obok niej stoi plecak skoczka. A w nim nieruszona butelka Cisowianki. Spokojnie podeszła. Wyjęła ją i odkręciła.

-Gazowana. Pysznie – uśmiechnęła się z przekąsem.

-Pieprz się Wellinger. Pieprz się – powiedział równocześnie wylewając zawartość pojemnika na Andreasa.

Para automatycznie od siebie odskoczyła. Cała sytuacja trwała nie dłużej niż 3 minuty.

Wszyscy, włącznie z chłopakiem i Kaśką patrzyli na Wer.

-Luca, podobam ci się chociaż trochę? – zapytała dziennikarza, czym wprawiła go w osłupienie.

-Nie wiem do czego zmierzasz, ale masz chłopaka więc ja nie… - nie mógł dokończyć. Dziewczyna bowiem w tym momencie go pocałowała. Na oczach wszystkich - kibiców, Welliego, Lipskiej.

-Przepraszam – szepnęła po chwili do jego ucha miękkim głosem i pospiesznie wybiegła z terenu skoczni.

Nigdy już tam nie wróciła. Nie tego dnia…

*** 

Na początek chciałabym zaznaczyć, że zdjęcie, które umieściłam przy tym rozdziale, nie nawiązuje do jego treści. Po prostu bardzo mi się spodobało, no i jest z Polski ;)

A teraz po koleii :)

Hej wszystkim!

Nawet nie macie pojęcia, jak bardzo się cieszę, że wreszcie wracam! :D Kurczę, naprawdę jestem bardzo szczęśliwa.

Historię mam już  napisaną do końca, więc nigdzie nie będę znikać ;)

Bardzo chciałabym z tego miejsca podziękować pewnej osobie, bez której wogóle nie zabrałabym się do ponownego pisania. Ona o tym wie. I mam nadzieję, że to czyta. Kochana - jesteś wielka. Dziękuję <3

Tyle się teraz dzieje w skokach, że nawet nie wiem, o czym mogłabym napisać :)

Jestem taka dumna z Kamila o raz reszty naszych chłopaków. Naprawdę, to, co teraz wyczyniają zasługuje na oklaski. No i oczywiście Daniel i Andi - oni też nie przestają dawać mi powodów do radości :)

Ostatnie konkursy w Polsce były po prostu super.  Mam wielką nadzieję, że już niebawem i ja będę mogła tam pojechać, żeby kibicować naszym ;)

Nie wiedziałam do kogo wysłać powiadomienia, bo ostatnio wszystko tu ucichło strasznie. Dlatego powiadomiłam wszystkie osoby, które kiedyś tu zaglądały.

Dajcie znać co sądzicie o powyższym ;) 

Dziękuję, jeśli to przeczytałaś/eś :) 

Wielka buźka i do następnego :* 

P.S.

Co tam u was słychać? Jakieś nowe autografy? A może byliście na zawodach? Dawajcie znać w komentarzach ;)

Zaległości u was postaram się nadrobić jak najszybciej :)